Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε έναν ιδιότυπο "εμφύλιο σπαραγμό" με "μήλο της έριδος" και πεδίο αντιπαραθέσεων ένα σπουδαίο εθνικό ζήτημα. Πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν σχετικά με τις εξελίξεις στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων αλλά και του συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας, που διεξήχθη στην Θεσσαλονίκη και έτυχε της ευρείας αποδοχής εκ μέρους του λαού.Αρχικά οφείλουμε να διευκρινίσουμε πως πρόκειται για το Σκοπιανό ζήτημα και όχι το Μακεδονικό όπως αναφέρουν πολλοί, εν πολλοίς ανιστόρητοι. Δεν τίθεται θέμα για το ποια είναι η Μακεδονία, ούτε θα αλλάξει η Ιστορία επειδή κάποιες πολιτικές σκοπιμότητες επιβάλλουν την διεκδίκηση της ονομασίας όχι από δύο, αλλά από τρία κράτη.
Ανεξάρτητα με τον σημερινό διαχωρισμό των συνόρων και την μοιραία κατάτμηση της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι Μακεδόνες και η Μακεδονία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ιστορία της Ελλάδος και καμίας άλλης χώρας.
Τον Φεβρουάριο του 2009, όταν το ζήτημα των Σκοπίων δεν ενδιέφερε κανέναν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στην Βόρεια Ελλάδα, είχαμε τονίσει την κρισιμότητα του ζητήματος αλλά και την αποφασιστικότητά μας να μην υποχωρήσουμε σε καμία αλλοδαπή διεκδίκηση. Στο Δελτίο Τύπου, που εξέδωσε η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» στις 17 Φεβρουαρίου του 2009, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Κομβικό σημείο του λόγου του Προέδρου ήταν η ξεκάθαρη διακήρυξή του για την Ελληνικότητα και τη μοναδικότητα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας. Τη διακήρυξή του αυτή εξήγησε αναλυτικά κατά τη διάρκεια της συζητήσεως, όταν ρωτήθηκε από κάποιον αλλοδαπό –ίσως της περιοχής των Σκοπίων– πως εννοεί την αντιμετώπιση των ποικίλων ετεροκλήτων στοιχείων που κατακλύζουν σήμερα την Πατρίδα μας και κατέληξε ότι "είμαστε αποφασισμένοι να μην παραχωρήσουμε ούτε χιλιοστό από τα μαρτυρικά και αιματοπότιστα ιερά χώματα της Πατρίδος μας"».
Στις 15 Μαΐου του 2009, όταν οι περισσότεροι από τους σημερινούς φερόμενους ως "πατριώτες" κοιμόταν τον ύπνο της αγνοίας και όχι του δικαίου, σημειώναμε μετ' επιτάσεως απαντώντας στο ερώτημα εάν είμαστε υπέρ της ένταξης της Τουρκίας και των Σκοπίων στην Ε.Ε.: «Μόνο εάν ικανοποιηθούν τα ζητήματα που κακώς χρονίζουν στην εξωτερική μας πολιτική. Η Τουρκία εάν θέλει να ενταχθεί θα πρέπει να σεβαστεί την ελευθερία της Κύπρου, να καταδικάσει και να καταργήσει το ψευδοκράτος και να ελευθερώσει την Κύπρο από τα δεσμά της διχοτόμησης. Θα πρέπει να αποδεχθεί πλήρως τα σύνορα της Πατρίδος μας και στην Θράκη, και στον Έβρο, και στο Αιγαίο, εάν θέλει την στήριξή μας για την ένταξή της στην Ε.Ε, δεν πρέπει να προβάλλει καμία αντίρρηση σ’ αυτά τα θέματα. Τότε, δεν έχουμε λόγο να μη συμφωνήσουμε και να μην την στηρίξουμε όπως θα κάναμε για ένα οποιοδήποτε άλλο κράτος.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα Σκόπια. Θα πρέπει να διαλέξουν ένα όνομα που δεν θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία», αλλά ούτε άλλο παράγωγο η συνώνυμό του. Σε αντίθετη περίπτωση και για τους δύο υπάρχει η στάση της ένστασης. Επιπλέον, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και στους Ευρωπαίους εταίρους μας πως δεν είναι δυνατόν να εξομοιώνουν ένα κράτος που είναι ήδη μέλος με κάποιο υπό ένταξη. Έχουν δεσμευτικές γι' αυτούς συμβατικές υποχρεώσεις να ταχθούν υπέρ μας. Για θυμηθείτε την περίπτωση της Γαλλίας που αξίωσε από την Αγγλία να μην εισέλθει στην Ε.Ε. ως Μεγάλη Βρετανία λόγω του ότι στα Γαλλικά εδάφη υπάρχει η Βρετάνη. Θα πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να ωφεληθεί το κράτος μας από την παρουσία μας στην Ε.Ε. κι όχι μόνον τα πορτοφόλια των πολιτικών μας. Γιατί μέχρι σήμερα μόνο οι πολιτικοί μας κέρδισαν από την Ε.Ε. ζημιώνοντας ταυτόχρονα την Πατρίδα μας».
Πού ήσαν το 2009 οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι "πατριώτες" αλλά και οι άνανδροι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- υποστηρικτές τους, που κρύβονται "αυτοεξόριστοι", ζώντας «ζωή χαρισάμενη» πολύ μακρυά από τα γεγονότα και τα προβλήματα και συντηρούμενοι από μασωνικά κονδύλια; Πολύ απλά, ήταν βολεμένοι από το σύστημα και περίμεναν να τους δοθεί η εντολή για να παίξουν τον ρόλο τους. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να υποκρίνονται και να πολεμούν αμείλικτα κατά της Αληθείας και όλων όσοι την εκφράζουν.
Σε ό,τι αφορά στην κάλυψη του πολιτικού σκέλους του ζητήματος, πιστεύουμε πως η θέση μας είναι ξεκάθαρη και αμετακίνητη εδώ και μία δεκαετία: Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την χρήση του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγου του στην ονομασία του κράτους(;) των Σκοπίων.
Το Ευρωπαϊκό "δεδικασμένο" στην Ε.Ε., όπου το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας εισήχθη στην Ένωση απλώς ως Ηνωμένο Βασίλειο εξαιτίας του veto που άσκησαν οι Γάλλοι διεκδικώντας την αποκλειστικότητα της χρήσης του όρου Βρετάνη και των παραγώγων της, είναι ένα ατράνταχτο επιχείρημα, που σκοπίμως δεν χρησιμοποιούν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Εδώ καταφέραμε να έχουμε την παγκόσμια αποκλειστικότητα στην χρήση του όρου "φέτα" και δεν μπορούμε να επιβληθούμε σε ένα τόσο σημαντικό εθνικό ζήτημα; Προφανώς και υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα, που αγγίζει τα όρια της προδοσίας εις βάρος του Έθνους.
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα, που διχάζει σήμερα τους Έλληνες, είναι αυτό του συλλαλητηρίου, που έγινε στις 21 Ιανουαρίου 2018 στην Θεσσαλονίκη. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το συλλαλητήριο αυτό άσχετα από το πώς διοργανώθηκε και ποιοι κρύβονται πίσω από αυτό, είχε μεγάλη απήχηση στην ψυχή σημαντικής μερίδος -αν όχι της πλειοψηφίας- του Ελληνικού λαού.
Γι' αυτό δεν είναι απλό, ούτε σοφό να σταθούμε στο ποιοι και γιατί το υποκίνησαν. Πρέπει να δούμε με ψυχραιμία πως ο Ελληνικός λαός, που δεν αντέδρασε στην κακοποίηση της γνώμης του στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, ή στην παρατεταμένη απάνθρωπη φορολόγησή του, ή στην τελματωμένη οικονομία και στην εξαθλίωση της Χώρας, φώναξε παρών στο εθνικό ζήτημα.
Ο Ελληνικός λαός παρά την αδιαφορία που επιδεικνύει καθημερινά, τόσο στο δημοψήφισμα για την παύση της λιτότητος, όπως και τώρα στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων μίλησε και μάλιστα εκκωφαντικά! Μπροστά μας υπάρχει μία πραγματικότητα, που λέει πως ο λαός στο συγκεκριμένο ζήτημα αντιδρά και ενεργεί, άσχετα με το ποιες μαριονέτες ξεκίνησαν και διοργάνωσαν το συλλαλητήριο και παρά τις όποιες καιροσκοπικές μικροφιλοδοξίες τους.
Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν υπαγορεύεται ούτε από συλλαλητήρια, ούτε από πορείες, ούτε από δυναμικές παρεμβάσεις. Η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι αποτέλεσμα εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, που θα αποσκοπεί στην διαφύλαξη των Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα, που αυτή η θέση έχει απήχηση και από την πλειοψηφία του λαού, η κυβέρνηση αν ήθελε και δεν εξυπηρετούσε άλλα συμφέροντα θα είχε ένα ακόμα επιπλέον διαπραγματευτικό όπλο: την ισχυρή λαϊκή βούληση, που δεν κοιτάζει κόμματα, αλλά μόνο το εθνικό συμφέρον.
Τα Ελληνικά(;) πολιτικά κόμματα είναι εμφανές πως συμφωνούν και ομονοούν για ακόμα μία φορά σε βάρος του Έθνους. Έχουν αποδεχθεί την "σύνθετη ονομασία", δηλαδή την χρήση του όρου «Μακεδονία» στο όνομα των Σκοπίων και απλώς "διαφωνούν" συμφωνώντας. Ο λαός αντιδρά και κάποιοι θέλουν να το εκμεταλλευτούν. Γι' αυτό ακριβώς η συμμετοχή στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας είναι καθαρά θέμα συνειδήσεως και κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει με αυθεντία πως σωστό είναι να συμμετέχει ή να απέχει κανείς. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να εκφράσει ελεύθερα και όπως νομίζει την διαφωνία του στην ανθελληνική πολιτική, που ακολουθεί σύσσωμο το Ελληνικό κοινοβούλιο.
Μανώλης Β. Βολουδάκης
