Σκέψεις για την νέα χρονιά

     Σεβαστοί πατέρες κι αγαπητοί φίλοι, χρόνια πολλά κι ευλογημένα! Παρά τις δυσοίωνες προοπτικές, ευχόμαστε η νέα χρονιά να είναι ευλογημένη από τον Χριστό μας!

Λόγω της επικείμενης έλευσης του νέου έτους, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, οι οποίες αφορούν στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην πατρίδα μας.

     Για πολλές δεκαετίες παρακολουθούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, την μάνα και τροφό του Γένους μας, να επιτελεί το πνευματικό της έργο για τον καταρτισμό και αγιασμό των Ελλήνων πολιτών. Το πολύπλευρο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας είναι σε πλήρη εξέλιξη –με τις όποιες αδυναμίες λόγω του ανθρωπίνου παράγοντα- μέσω των ενοριών μας, των ορθοδόξων χριστιανικών αδελφοτήτων αλλά και των Ιερών Μονών, οι οποίες προσφέρουν πνευματική ανασυγκρότηση σε όλους όσους την αναζητούν.

     Ωστόσο, παρατηρεί κανείς πως τελικά ένα πολύ μικρό μέρος του λαού μας καρπώνεται τα αποτελέσματα του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας.   Κατά καιρούς δημοσιεύονται έρευνες που αναφέρονται -για παράδειγμα- στον αριθμό των Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι εκκλησιάζονται συνειδητά κάθε Κυριακή. Συνήθως τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών είναι απογοητευτικά. Αυτοί που γεύονται περισσότερο τους ευώδεις χυμούς της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι τα πρόσωπα εκείναπου και πάλι είναι πολύ λίγα σε σχέση με το σύνολο των Ελλήνων- τα οποία είχαν την εύνοια να λάβουν χριστιανική ανατροφή από την οικογένειά τους ή να ενταχθούν από τα παιδικά τους χρόνια σε ενοριακές κινήσεις ή σε ορθόδοξες ιεραποστολικές αδελφότητες. Τι μπορεί να συμβαίνει άραγε; Είναι το έργο της Εκκλησίας αναποτελεσματικό, γι’ αυτό και δεν μπορεί να διαχυθεί σε μεγαλύτερο μέρος του λαού; Προσωπικά δεν πιστεύω πως αυτό ισχύει. Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία...

     Σεβαστοί πατέρες κι αγαπητοί φίλοι, ποιμαντική στον λαό μας δεν ασκεί μόνον η Εκκλησία. Ασκεί και η Πολιτεία. Τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία κατά καιρούς κυβερνούν την δεινά δοκιμαζόμενη πατρίδα μας. Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, σας απαντώ ότι η Πολιτεία ασκεί ποιμαντική στους πολίτες βασικά με δύο τρόπους: μέσω της τηλεόρασης και της παιδείας!Μάλιστα! Ποιος εχέφρων πολίτης δεν αποδέχεται πως η διαφθορά των νεοελλήνων οφείλεται κυρίως στην τηλεόραση και πως η παιδεία – εδώ και πολλές δεκαετίες – έπαψε να έχει ως κέντρο την Ορθοδοξία και να διαμορφώνει προσωπικότητες με πίστη, ήθος, αρχές και αξίες; Υπάρχουν όμως κι άλλοι τρόποι διαποίμανσης των ανθρώπων από τους πολιτικούς άρχοντες. Μέσω του γενικότερου κλίματος που καλλιεργούν οι κυβερνώντες, το οποίο σχεδόν πάντα δεν ευνοεί την πνευματική ζωή του λαού μας: Έκλυτη ζωή των πολιτικών προσώπων, ψήφιση πλειάδας νόμων που αντιστρατεύονται το Ευαγγέλιο του Χριστού, υπονόμευση και κατασυκοφάντηση του παραδοσιακού, του Ρωμαίικου τρόπου ζωής. Με ένα λόγο, αντίδραση και πολεμική –έστω με κεκαλυμμένο τρόπο– στο έργο της Εκκλησίας. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει ποτέ πνευματικά το σύνολο του λαού μας; Βεβαίως όχι.

     Κι όμως! Οι περισσότεροι εκκλησιαζόμενοι, εφησυχασμένοι οι ίδιοι από την «ασφάλεια» που τους παρέχει η αίσθηση πως δεν κινδυνεύουν πνευματικά (το αν η αίσθηση αυτή αποτελεί βεβαιότητα ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...), επειδή γι’ αυτούς συντρέχουν οι προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω, στο ζήτημα της επιλογής των πολιτικών προσώπων ενεργούν σαν να μην πρόκειται για ένα μείζον θέμα, με προεκτάσεις πνευματικές για το σύνολο του λαού μας, όπως πιο πάνω αναλύσαμε. Αφού εμείς είμαστε εξασφαλισμένοι... Η πλειοψηφία των παιδιών της Ελλάδος, που είναι απροστάτευτα στα σχολειά μας και ανυπεράσπιστα θύματα της τηλεόρασης τι θα γίνει; Αυτό δεν μας απασχολεί, ιδίως εμάς τους εκπαιδευτικούς; Μιλούν πολλοί για μετάνοια ως φάρμακο και μέσον για να βγει η πατρίδα μας από την κρίση. Κι έχουν δίκιο. Περιορίζουν όμως την μετάνοια μόνο στο πνευματικό κομμάτι και όχι και στο ζήτημα της ψήφου. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να τονίζουν το στοιχείο της μετανοίας, και ταυτόχρονα να εξακολουθούν να ψηφίζουν κόμματα, που στην πράξη έχουν αποδειχθείαντίχριστα και ανθελληνικά!

     Η ρηχότητα, με την οποία αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι τον ρόλο της πολιτείας στην διαποίμανση του λαού μας, φαίνεται και από τον τρόπο, με τον οποίο αξιολογούν ένα ενδεχόμενο, που για όλους τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς θα έπρεπε να είναι απευκταίο: τον διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι η ψυχή του Γένους μας και του κράτους μας. Ένας τέτοιος χωρισμός θα ήταν αποτρόπαιος! Κι όμως! Διάβασα σε έναν ιστοτόπο την άποψη πως, ακόμη κι αν γίνει χωρισμός Εκκλησίας – κράτους, η Εκκλησία δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί θα κάνει κρυφά σχολειά! Και ρωτώ: Πόσοι Ελληνόπαιδες θα φοιτήσουν σ’ αυτά τα κρυφά σχολειά; Και πού θα λειτουργήσουν αυτά; Κι αυτό το πολύ δύσκολο έργο θα μπορέσουν να το φέρουν εις πέρας και οι ενορίες στα απομακρυσμένα χωριά μας; Με τι πόρους; Το γεγονός ότι στους δίσεκτους καιρούς που ζούμε τα σπίτια μας θα πρέπει να λειτουργούν ως κρυφά σχολειά και στις αίθουσες οι ευσυνείδητοι δάσκαλοι οφείλουν να ενεργούν με μια τέτοια λογική, είναι αναμφισβήτητο. Άλλο όμως είναι αυτό και άλλο να αποδεχόμαστε συνειδητά μια τέτοια προοπτική για την Εκκλησία και την παιδεία...

     Συμπερασματικά, λοιπόν, καταδεικνύεται από τα παραπάνω πως ο Ελληνικός λαός ποιμαίνεται και από την Εκκλησία και από την Πολιτεία. Μόνον το έργο της Εκκλησίας δεν φτάνει. Χρειάζεται να συνευδοκεί και η Πολιτεία στο έργο του πνευματικού καταρτισμού των πολιτών. Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνον με πολιτικούς που έχουν εκκλησιαστικό φρόνημα, συνειδητή Μυστηριακή ζωή, που είναι οι ίδιοι πιστά μέλη της Εκκλησίας.

     Σεβαστοί πατέρες κι αγαπητοί φίλοι, δεν αρκεί οι πολιτικοί να είναι μόνο πατριώτες, με την γενικότερη έννοια του όρου, ή ικανοί στρατιωτικοί κατ’ άλλους. Πρέπει πρώτιστα να είναι πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού! Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζεται άοκνα μόνον η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», Πολιτική Παράταξη των συνεχιστών της πολιτικής του Καποδίστρια: Προς την κατεύθυνση της άσκησης της πολιτικής από πρόσωπα, τα οποία σε αγαστή συνεργασία με την Εκκλησία θα δημιουργούν τις ευνοϊκές εκείνες συνθήκες, ώστε ο λαός μας να ζει απρόσκοπτα την πνευματική του ζωή! Όπως ακριβώς έπραττε κι ο μαρτυρικός Κυβερνήτης μας Ιωάννης Καποδίστριας!

 

Καλή κι ευλογημένη χρονιά!

 

Κωνσταντίνος Ιωάν. Παπανικολάου, δάσκαλος.

Εκτύπωση