Μείωση πληθυσμοῦ γιὰ νὰ καλοπερνοῦν οἱ παγκόσμιες ἐλίτ!
Ὁταν υἱοθετήθηκε τὸ 1948 ἀπὸ τὴ Γενικὴ Συνέλευση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἡ Οἰκουμενικὴ Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, ἡ διεθνὴς κοινότητα φάνηκε ἀποφασισμένη νὰ ἀποτρέψει μιὰ ὁποιαδήποτε ἐπανάληψη τῆς φρίκης ποὺ μόλις προηγουμένως εἶχε ζήσει μὲ τὰ γεγονότα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στόχος ἦταν νὰ ἐξασφαλιστοῦν μὲ τὸν πιὸ ἀποτελεσματικὸ τρόπο τὰ δικαιώματα τῆς κάθε ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Διότι ἡ παραγνώριση καὶ περιφρόνηση αὐτῶν τῶν δικαιωμάτων εἶχε ὁδηγήσει σὲ μιὰ κτηνωδία πρωτοφανῆ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ σὲ ἀπερίγραπτες πράξεις βαρβαρότητας. Βάση αὐτῆς τῆς διακήρυξης ἦταν ἡ συμφωνία ἀνάμεσα στὰ ἔθνη, ὅτι ὑπάρχουν πανανθρώπινα δικαιώματα μὲ γενικὸ κύρος καὶ ἰσχὺ ποὺ πρέπει νὰ ἐγγυῶνται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ γεννιοῦνται ἐλεύθεροι καὶ ἴσοι μεταξύ τους (ἄρθ. 1), ὅπως τὸ δικαίωμα στὴ ζωή, στὴν ἐλευθερία, στὴν προσωπική του ἀσφάλεια (ἄρθ. 3), στὴν ἰσότητα ἀπέναντι στὸ νόμο (ἄρθ. 7), τὸ δικαίωμα στὸν γάμο καὶ στὴν οἰκογένεια ὡς φυσικὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας (ἄρθ. 16) κ.α.
Λίγες δεκαετίες ἀργότερα αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη (ΟΗΕ), ποδοπατῶντας τὴν Οἰκουμενικὴ Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τῶν Ἀνθρώπων, πρωτοστατοῦν σὲ μία παγκόσμια προσπάθεια μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς1 μὲ προγράμματα ἐκτρώσεων καὶ στειρώσεων. Βασικὸ ὄργανο τοῦ ΟΗΕ στὰ προγράμματα αὐτὰ ἦταν τὸ Ταμεῖο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὸν Πληθυσμὸ - United Nations Population Fund (UNFPA). Σὲ συνεργασία π.χ. μὲ τὸν Δικτάτορα τοῦ Περοῦ Alberto Fujimori τὸ UNFPA εἶχε προβεῖ σὲ στείρωση περίπου 300.000 φτωχῶν γυναικῶν στὸ Περοὺ χωρὶς νὰ συμφωνήσουν καὶ συχνὰ ἀκόμα καὶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν. Ἐπίσης τὸ UNFPA συμμετεῖχε ἀποφασιστικὰ στὴν φαρμογὴ τῆς πολιτικῆς τοῦ ἑνὸς παιδιοῦ στὴν Κίνα ἀπὸ τὸ 1979. Τὸ Μάρτιο τοῦ 1983 ἀπονεμήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Βραβεῖο Πληθυσμοῦ» τοῦ ΟΗΕ. Ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας τῆς Κίνας καὶ διευθυντὴς τῆς ἐπιτροπῆς Οἰκογενειακοῦ Προγραμματισμοῦ Qian Xinzhong τιμήθηκε μὲ τὸ βραβεῖο, ἐπειδὴ τὸ Πεκίνο κατάφερε νὰ μειώσει τὴν αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ στὸ 1,4 % - ὁ ΟΗΕ, φυσικά, δὲν ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὶς ἀπάνθρωπες μεθόδους κατὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς πολιτικῆς τοῦ ἑνὸς παιδιοῦ2.
Ἐμπνευστὴς τῆς προσπάθειας γιὰ τὴ μείωση τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ ὑπῆρξαν οἱ ΗΠΑ, ποὺ εἶναι ἡ ἰσχυρότερη δύναμη στὸν ΟΗΕ. Ἀσπάσθηκαν πλήρως τὴν ἰδεολογία ποὺ ἐξέφρασε ὁ ἀγγλικανὸς πάστορας καὶ καθηγητὴς Πολιτικῆς Οἰκονομίας Thomas Robert Malthus (1766– 1834), ὁ ὁποῖος στὸν «πληθυσμιακὸ νόμο» ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1798 διατύπωσε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν ἀνάγκη τοῦ περιορισμοῦ τοῦ παγκοσμίουπληθυσμοῦ. Οἱ ἐκτιμήσεις του γιὰ τὴν ἐκθετικὴ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ (2-4-8-16 κ.λπ.) καὶ τὴν ἀριθμητικὴ αὔξηση παραγωγῆς τροφίμων (1-2-3-4 κ.λπ.) μὲ βάση τὶς ὁποῖες ἔθεσε τὴν ἀπόλυτη ἀνάγκη τοῦ περιορισμοῦ τῶν εννήσεων ἦταν ἐντελῶς λανθασμένες. Ἀλλὰ ἡ ἰδεολογική του τοποθέτηση παρέμεινε. Συμπυκνώνεται στὴν ἀκόλουθη πρόταση: Ἄνθρωποι ποὺ λόγῳ τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τους θὰ μποροῦσαν νὰ ἀπειλήσουν τὴν εὐημερία καὶ ἐξουσία τῆς κυρίαρχης τάξης εἶναι παράσιτα καὶ πρέπει νὰ ἐξουδετερώνονται. Τὴ σκυτάλη ἀπὸ τὸν Malthus στὶς ΗΠΑ παίρνει ἡ Margret Sanger (1879-1966), ἡ ὁποία δημιουργῶντας ἕνα κίνημα εὐγονικῆς προπαγανδίζει καὶ ἀπαιτεῖ ἀρχικὰ στὶς ΗΠΑ, ἀλλὰ ἀργότερα καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ Ἀσία, τὴ νομιμοποίηση τῆς ντισύλληψης, στείρωσης καὶ τῶν ἐκτρώσεων, ὥστε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξουδετέρωση μεγάλης μερίδας τοῦ πληθυσμοῦ. Τὸ 1921 δημιουργεῖ τὸν Ἀμερικανικὸ Σύνδεσμο γιὰ τὸν Ἔλεγχο τῶν Γεννήσεων, μία ὀργάνωση ποὺ ἀνοιχτὰ προωθοῦσε τὸ ρατσισμὸ καὶ τὴν εὐγονική. Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 30 οἱ Ροκφέλερ ὑποστηρίζουν οἰκονομικὰ τὴν ὀργάνωση αὐτή, ἡ ὁποία τὸ 1942, γιὰ νὰ μὴ συνδεθεῖ μὲ τὰ ρατσιστικὰ προγράμματα τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, μετονομάστηκε σὲ Διεθνῆ Ὁμοσπονδία γιὰ τὸν Οἰκογενειακὸ Προγραμματισμὸ - International Planned Parenthood Federation (IPPF). Ἡ ὀργάνωση αὐτὴ διατηρεῖ σήμερα σὲ 179 χῶρες θυγατρικὲς ὀργανώσεις καὶ εἶναι διεθνῶς ἡ μεγαλύτερη δύναμη σὲ θέματα ἐκτρώσεων, στειρώσεων καὶ ἀντισύλληψης3. Μὲ χρηματοδότηση ἰδίως τοῦ Τζὸν Δ. Ροκφέλερ Γ΄ καὶ τὴν ἀνάλογη προπαγάνδα ἡ ἀνάγκη τῆς μείωσης τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ συμπεριελήφθη τελικὰ στὶς ἐπιδιώξεις τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ. Τὴν ἀναφέρει γιὰ πρώτη φορὰ ὁ πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Τζόνσον στὶς προγραμματικές του δηλώσεις τὸ 1965. Τὸ 1969 ὁ πρόεδρος Νίξον ζήτησε τὴ σύσταση ἐπιτροπῆς εἰδικῶν γιὰ νὰ μελετήσει τὸ πρόβλημα τοῦ ὑπερπληθυσμοῦ τῆς γῆς. Ἡ ἐπιτροπὴ συγκροτήθηκε μὲ πρόεδρο τὸν Τζὸν Δ. Ροκφέλερ Γ΄, ὁ ὁποῖος ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ προέδρου Ἀϊζενχάουερ εἶχε ζητήσει ἐπειγόντως μιὰ τέτοια ἐπιτροπή. Τὸ 1972 ὑπέβαλε τὶς 60 προτάσεις της. Ἀνάμεσά τους ἡ σύσταση γιὰ τὴ νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων καὶ τὴν εὐρεία διανομὴ ἀντισυλληπτικῶν στὶς νεαρὲς κοπέλες. Ἀκολουθεῖ στὶς 24.4.1974 τὸ ἀπόλυτα μυστικὸ (μέχρι τὸ 1989) μνημόνιο – National Security Study Memorandum 200 τοῦ Χένρυ Κίσινγκερ μὲ τίτλο: «Ἡ σημασία τῆς παγκόσμιας αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν ΗΠΑ καὶ γιὰ τὰ συμφέροντά των στὸ ἐξωτερικό»4. Ὁ σύμβουλος ἀσφαλείας τοῦ προέδρου Νίξον καὶ φίλος τῆς οἰκογένειας Ροκφέλερ ἀπαιτεῖ στὸ μνημόνιο αὐτὸ τὴ ραγδαία μείωση τοῦ πληθυσμοῦ σὲ ἀναπτυσσόμενες χῶρες ὅπως τὴν Ἰνδία, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Μεξικό, Αἴγυπτο, Τουρκία κ.α.. Χαρακτηριστικοὶ εἶναι οἱ ὑπότιτλοι ὅπως: «Δημιουργία προϋποθέσεων γιὰ τὴ μείωση τῆς γονιμότητας» ἢ «Χρήση τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν συστημάτων ἐπικοινωνίας τῶν δορυφόρων γιὰ τὸν οἰκογενειακὸ προγραμματισμὸ (δηλ. ἐκτρώσεις καὶ στείρωση)». Προτείνεται ἡ αὔξηση τῆς οἰκονομικῆς βοήθειας πρὸς ἐκεῖνες τὶς ἀναπτυσσόμενες χῶρες ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴν ὑποχρέωση ἐφαρμογῆς προγραμμάτων μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ. Μάλιστα, τὸ μνημόνιο ζητάει «στὴν περίπτωση ἔλλειψης τροφίμων νὰ λαμβάνονται κατὰ τὴν παροχὴ ὑπ’ ὄψιν τὰ βήματα ποὺ κάνει μιὰ χώρα ἀναφορικὰ μὲ τὸν ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ».
Ἡ ἄμεση ὅμως ἐπιβολὴ τοῦ ἐλέγχου τοῦ πληθυσμοῦ μὲ ἀρωγὴ τοῦ ΟΗΕ μέσω τῆς σύνδεσης τῆς οἰκονομικῆς βοήθειας μὲ προγράμματα ἐκτρώσεων καὶ στειρώσεων σύντομα ἀποδείχθηκε ὅτι δὲν ἔφερε ἱκανοποιητικὰ ἀποτελέσματα. Ἔτσι στήθηκε ἕνα καινούργιο προσωπεῖο γιὰ τὴν προσπάθεια αὐτὴ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δικές του ὀργανώσεις, ὅπως τὴν Παγκόσμια Ὀργάνωση Ὑγείας - World Health Organisation (WHO) καὶ τὸ ἤδη παραπάνω ἀναφερόμενο UNFPA, ὁ ΟΗΕ στηρίζεται ἀπόλυτα καὶ στὴ (IPPF), γιὰ τὴν ὁποία ἐπίσης κάναμε λόγο παραπάνω. Βασικοὶ σταθμοὶ στὴν ἐξέλιξη αὐτὴ ἀπετέλεσαν τόσο ἡ Διεθνὴς Διάσκεψη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὸν πληθυσμὸ καὶ τὴν ἀνάπτυξη (Κάιρο 1994), ὅπου ὁ Ἀντιπρόεδρος τῶν ΗΠΑ Al Gore διακήρυξε, ὅτι ὅλα τὰ κοινωνικὰ προβλήματα τοῦ τρίτου κόσμου ὀφείλονται στὸν ὑπερπληθυσμό, δηλ. στὴν ἀπουσία ἐλέγχου γεννήσεων καὶ ἐκτρώσεων, ὅσο καὶ ἡ 4η Παγκόσμια Διάσκεψη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιὰ τὴ γυναῖκα (Πεκίνο 1995)5. Ἐκεῖ τα ζητήματα τοῦ ἐλέγχου τοῦ πληθυσμοῦ καὶ τῶν δημογραφικῶν πολιτικῶν (μὲ ἐκτρώσεις καὶ στειρώσεις) ντύθηκαν μὲ ἄλλες συμπαθητικὲς ἔννοιες. Στὸν κατάλογο αἰτημάτων, τὴ λεγόμενη πλατφόρμα δράσεων, γίνεται λόγος γιὰ «σεξουαλικὴ καὶ ἀναπαραγωγικὴ ὑγεία», γιὰ «σεξουαλικὰ καὶ ἀναπαραγωγικὰ δικαιώματα» ποὺ συνδέονται μὲ τὶς ὑψηλὲς ἀξίες τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ὑγείας. Στὸ ἄρθρο 96 ὁρίζεται: «Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν γυναικῶν περιλαμβάνουν τὸ δικαίωμά τους νὰ ἔχουν τὸν ἔλεγχο καὶ νὰ ἀποφασίζουν ἐλεύθερα καὶ ὑπεύθυνα σχετικὰ μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴ σεξουαλικότητά τους, συμπεριλαμβανομένης τῆς σεξουαλικῆς καὶ ἀναπαραγωγικῆς ὑγείας, χωρὶς ἐξαναγκασμό, διάκριση καὶ ἄσκηση βίας»6 (μὲ ἄλλα λόγια ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση τῆς γυναίκας γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν σεξουαλικῶν της συντρόφων, γιὰ τὸν σεξουαλικό της προσανατολισμὸ καὶ τὶς ἐκτρώσεις). Ἕναν, ὅμως, ἀπὸ τοὺς βασικοὺς στόχους της δὲν κατόρθωσε ἡ Διεθνὴς Διάσκεψη τοῦ Πεκίνου: ἡ ἔκτρωση νὰ ἀνακηρυχθεῖ σὲ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο ἀνθρώπινο δικαίωμα, δηλ. τὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα γιὰ ζωὴ νὰ μετατραπεῖ σὲ «ἀνθρώπινο δικαίωμα» γιὰ θανάτωση. Δὲν τὸ κατάφερε, παρὰ τὶς μεθοδεύσεις ποὺ ἐφαρμόστηκαν: παραποιημένες μεταφράσεις, σπίλωση ἀπόψεων ὡς σκληροπυρηνικῶν, ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς συμφωνίας κατὰ τὴν ὥρα τῆς ψηφοφορίας, παράταση τῆς διάσκεψης τὴν τελευταία στιγμὴ γιὰ μιὰ μέρα, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἐκπρόσωποι πιὸ φτωχῶν χωρῶν νὰ μὴ μπορέσουν νὰ πληρώσουν τὴν ἀλλαγὴ τῶν εἰσιτηρίων γιὰ τὶς πτήσεις τους καὶ νὰ ἀποκλεισθοῦν ἀπὸ τὴν τελικὴ ψηφοφορία7.
Στὴν ἐφαρμογὴ τῆς μείωσης τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ μὲ τὸ νέο αὐτὸ καμουφλάρισμα, στρατολογήθηκαν κάποιοι πάμπλουτοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅπως οἱ δισεκατομμυριοῦχοι David Rockefeller, Bill Gates, Ted Turner, Georges Soros, Michael Bloomberg, Warren Buffet καὶ Oprah Winfrey. Ὅλοι τους συμφωνοῦν ὅτι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα στὸν κόσμο εἶναι ὁ ὑπερπληθυσμός. Μὲ πλούσια παροχὴ ἀναπαραγωγικῶν ὑπηρεσιῶν ὑγείας θέλουν νὰ συμβάλουν στὴ μείωση τῶν φτωχῶν τῆς γῆς. Δημιούργησαν τὸ λεγόμενο The Good Club, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸ σκοπὸ αὐτό. Γνωστὴ ἔγινε αὐτὴ ἡ σύμπραξή τους μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἄρθρο τῆς βρετανικῆς Sunday Times (24 Μαΐου 2009) γιὰ τὴ μυστικὴ συνάντησή τους στὶς 5 Μαΐου 2009 στὴ Νέα Ὑόρκη. Ἤδη ἡ Bill and Melinda Gates Foundation μὲ κεφάλαιο 36,3 δίς. δολαρίων μάχεται παγκοσμίως ὑπὲρ τῆς μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ σὲ φτωχὲς χῶρες μὲ τὴ χρήση τοῦ ἐμφυτεύματος Sinoplant II, τὸ ὁποῖο ἐπιφέρει τὴ στείρωση γυναικῶν γιὰ τὸ διάστημα 5 ἐτῶν.
Ἐντυπωσιακὸ εἶναι καὶ τὸ παγκόσμιο πενταετὲς πρόγραμμα ποὺ ἀνήγγειλε ἡ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2010 μὲ στόχο τὴν προώθηση τῆς ἀναπαραγωγικῆς ὑγείας καὶ τοῦ οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ. Τόνισε ἰδιαίτερα τὴ σημασία τῆς ἔκτρωσης ὡς συστατικοῦ στοιχείου τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τοῦ προέδρου Ὀμπάμα. Δήλωσε, ὅτι κεντρικὸ σημεῖο τῆς πολιτικῆς αὐτῆς εἶναι ἡ Πρωτοβουλία γιὰ τὴ Παγκόσμια Ὑγεία - Global-Health-Initiative (GHI)(δημιουργήθηκε τὸ 2002), γιὰ τὴν ὁποία οἱ ΗΠΑ θέλουν νὰ διαθέσουν 63 δίς. δολάρια τὰ ἑπόμενα χρόνια μὲ βασικὸ ἄξονα τὸν ἔλεγχο τῶν γεννήσεων, τὴν περαιτέρω προώθηση τῶν ἐκτρώσεων καὶ τὴν ἐθελούσια στείρωση. Ἤδη τὸ 2007 στὴ Women-Deliver- Conference τοῦ Λονδίνου εἶχε συνδεθεῖ ἐπίσημα ἡ ἔκτρωση μὲ «τὴν ὑγεία τῆς μητέρας καὶ τοῦ παιδιοῦ». Μία ἀπὸ τὶς πρῶτες πράξεις τοῦ Ὀμπάμα μετὰ τὴν ἐγκατάστασή του στὸ Λευκὸ Οἶκο ἦταν τὸ Ἰανουάριο τοῦ 2009 ἡ ἀκύρωση τῆς λεγόμενης Mexiko-City-Politik, ἡ ὁποία εἶχε περιορίσει ἀπὸ τὸ 2002 κατὰ 244 ἑκατ. δολάρια τὴ χρηματοδότηση τοῦ οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ στὸ ἐξωτερικὸ (προγράμματα ἀντισύλληψης, ἐκτρώσεων καὶ στειρώσεων)8.
Ἐπίσης χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ δεδομένο ὅτι ὁ John P. Holdren εἶναι ὁ κύριος σύμβουλος τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ Ὀμπάμα σὲ θέματα ἐπιστήμης καὶ τεχνολογίας. Ὁ Holdren ἔχει δημοσιεύσει βιβλίο μὲ τίτλο “Οἰκολογικὴ ἐπιστήμη” (Ecoscience) καὶ ἀναφέρει ἐκεῖ τὸ ἑξῆς: “Γιὰ νὰ ἔχουμε ὅλοι ὑψηλὴ ποιότητα ζωῆς, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχουν λιγότεροι ἄνθρωποι.” Προσδιορίζει τὸν ἰδανικὸ ἀριθμὸ ἀνθρώπων στὸν πλανήτη μας σὲ περίπου ἕνα δισεκατομμύριο. Μιλάει στὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ ἄδειες γεννήσεων, προτείνει γιὰ τὶς παράνομες γεννήσεις ἀναγκαστικὴ ἔκτρωση, δηλ. ἀκριβῶς τὰ ἴδια μέτρα ποὺ ἔχουν ἐφαρμοστεῖ στὴν Κίνα μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ ἑνὸς παιδιοῦ. Τελικὰ προτείνει ἕνα πλανητικὸ καθεστὼς γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν μέτρων9, δίδοντας ἔτσι τὸ στῖγμα τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἐλὶτ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη μας, ὅπως τὸν «ὁραματίζεται».
Ὑποσημειώσεις
1. Ὑπάρχει μεγάλη πληθώρα ἱστοσελίδων κυρίως ἀπὸ τὸ 2010 καὶ ἔπειτα ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸ θέμα αὐτό. Στὴν διαπραγμάτευση τοῦ θέματος τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἀκολουθεῖ βασικά τὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο τῆς Gabriele Kuby μὲ τίτλο: «Die globale sexuelle Revolution. Zerstörung der Freiheit in Namen der Freiheit - Ἡ παγκόσμια σεξουαλικὴ ἐπανάσταση. Καταστροφὴ τῆς ἐλευθερίας ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας», Kißlegg 20133, σσ. 34-71 καὶ 89-106 ὅπως καὶ τὶς ἱστοσελίδες: http://www.zeitenschrift.com/artikel/amerikasentwicklungsplan-fuer-die-welt#.VnDm07lunIV, http://www.zeitenschrift.com/artikel/ueberbevoelkerung-eine-milliarde-ist-genug#.VqOsYblunIU, https://infowars.wordpress.com/2007/05/23/reduzierung-der-weltbevolkerung-geburtenkontrolle/.
2. Ἐκτενὲς ἄρθρο τοῦ Γερμανικοῦ περιοδικοῦ «Der Spiegel» μὲ τίτλο «Τὸ καλύτερο μωρὸ εἶναι ἕνα νεκρὸ μωρό» τῆς 25.4.1983 (http://www.spiegel.de/spiegel/print/d-14021798.html) ἀνάμεσα σὲ πολλὰ φρικτὰ περιστατικὰ ἀναφέρει τὸ ἑξῆς: «Στὸ Kanton μιὰ νεαρὴ χήρα πέταξε τὰ δύο της παιδιὰ σὲ μιὰ λίμνη, αἰτία: Ἤθελε νὰ ξαναπαντρευτεῖ καὶ μὲ τὸν νέο ἄνδρα της νὰ ἔχει ἕνα “πρῶτο καὶ μοναδικὸ παιδὶ” –ἀφοῦ τὸ κράτος τῆς ἐπιτρέπει μόνο ἕνα παιδί». Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο αὐτὸ τὸ 1983 εἶχε διαμορφωθεῖ ἡ παρακάτω εἰκόνα (σὲ παρενθέσεις προστίθενται σημερινὰ στοιχεῖα): Παροχὴ ἄδειας γεννήσεως στὶς γυναῖκες ἀπὸ τὶς ἑνότητες ἐργασίας, τὶς λεγόμενες «Danwei», στὶς ὁποῖες ὑποχρεωτικὰ ἀνήκουν ὅλοι οἱ Κινέζοι˙ ἀναγκαστικὲς ἐκτρώσεις μέχρι καὶ τὸν 8ο μήνα σὲ περιπτώσεις παράνομης ἐγκυμοσύνης (μέχρι 10 ἑκατομμύρια ἐκτρώσεις κάθε χρόνο σύμφωνα μὲ κάποιες πηγές)˙ τοποθέτηση ἐνδομητρικοῦ σπειράματος μετὰ τὴ γέννηση τοῦ πρώτου παιδιοῦ καὶ στείρωση μετὰ τὴν παράνομη γέννηση ἐπὶ πλέον παιδιοῦ – ἐφαρμόζονται σὲ πάρα πολλὲς κλινικὲς χωρὶς τὴ συμφωνία τῆς γυναίκας κατόπιν ἐντολῆς τῆς πολιτικῆς διοίκησης˙ λόγω τῆς παραδοσιακῆς προτίμησης ἀγοριῶν ἑκούσιες ἐκτρώσεις σὲ περίπτωση θηλυκῶν ἐμβρύων ἢ θανάτωση θηλυκῶν παιδιῶν μετὰ τὴν γέννηση (τὸ 2009 ἡ ἀναλογία νεογέννητων ἦταν 100 κορίτσια πρὸς 120 ἀγόρια καὶ ὑπολογίζεται ὅτι τὸ 2020 θὰ ὑπάρχουν περίπου 30-40 ἑκατομμύρια περισσότεροι ἄνδρες ἀπὸ γυναῖκες σὲ ἡλικία γάμου)˙ ἐγκατάλειψη νεογέννητων παιδιῶν ἐπειδὴ ἦταν κορίτσια, τὰ ὁποῖα κατέληγαν ἂν ἐπιβίωναν σὲ ὀρφανοτροφεῖα μὲ ἀπερίγραπτα ἄθλιες συνθῆκες διαβίωσης. Ἄρθρο τῆς «Ἐφημερίδας τοῦ Λαοῦ» τοῦ Πεκίνου τῆς 31.1.1983 ἀναφέρει κατόπιν ἔρευνας δύο δημοσιογράφων σὲ διάφορες ἐπαρχίες καὶ πόλεις, ὅτι ἡ μεγάλη πλειοψηφία ἐγκατελειμμένων, ἀκρωτηριασμένων καὶ θανατωμένων παιδιῶν εἶναι κορίτσια, ὅτι τὰ ὀρφανοτροφεῖα σὲ κάποιες περιοχὲς κατὰ 99% εἶναι γεμάτα ἀπὸ κορίτσια˙ πολλὲς αὐτοκτονίες γυναικῶν, οἱ ὁποῖες δὲν ἄντεχαν τὴν πίεση, κριτικὴ καὶ κακομεταχείριση ἀπὸ τὸ ἄμεσό τους περιβάλλον ἐπειδὴ γεννοῦσαν κορίτσια˙ συχνὴ ἀπαγωγὴ ἀγοριῶν καὶ πώληση στὴ συνέχεια σὲ ζευγάρια ποὺ ἀπεγνωσμένα ζητοῦν ἀνδρικὸ διάδοχο. Ἕως ἐδῶ τα στοιχεῖα ἀπὸ τὸ 1983.
Τὰ τελευταῖα χρόνια καταγράφεται καὶ «συστηματικὸ» ἐμπόριο νέων γυναικῶν ἀπὸ Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος, Μυανμὰρ καὶ Βόρεια Κορέα στὴν Κίνα ἢ μέσῳ ἀπαγωγῆς ἢ μέσῳ ἀγορᾶς ἀπὸ φτωχοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς (μέχρι 5000 Δολάρια) ποὺ πωλοῦνται στὴ συνέχεια σὲ οἴκους ἀνοχῆς ἢ σὲ Κινέζους γιὰ ἀναγκαστικὸ γάμο κ.ἄ. Τέλη Ὀκτωβρίου τοῦ 2015 ἀκυρώθηκε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Κίνας ἡ πολιτικὴ τοῦ ἑνὸς παιδιοῦ καὶ ἀνακοινώθηκε, ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς ἐπιτρέπονται δύο παιδιὰ ἀνὰ ζευγάρι.
3. Στὴν ἐτήσια ἔκθεση πεπραγμένων τοῦ 2010 ἀναφέρει τὶς ἑξῆς ὑπηρεσίες: 22 ἑκατ. παρεμποδίσεις ἐγκυμοσύνης, 131 ἑκατ. ὑπηρεσίες ἀντισύλληψης, 38 ἑκατ. στειρώσεις κ.α. (βλ.Kuby, ὄπ. πάρ., σ.308).
4. http://population-security.org/11-CH3.html#3.
5. Συμμετεῖχαν 47.000 γυναῖκες, ἀνάμεσά τους 6000 ἐπίσημοι ἐκπρόσωποι 189 χωρῶν. Τὸ βασικὸ σύνθημα τῆς διάσκεψης ἦταν «Δράση γιὰ ἰσότητα, ἐξέλιξη καὶ εἰρήνη». Οἱ συζητήσεις ποὺ διεξήχθησαν συχνὰ σὲ ἔντονο ὕφος ἀφοροῦσαν ἰδίως τὶς συχνὰ πολὺ διαφορετικὲς ἀντιλήψεις σχετικὰ μὲ τὰ δικαιώματα τῶν γυναικῶν λόγω τῶν ποικίλων πολιτισμῶν καὶ παραδόσεων.
6. http://www.un.org/Depts/german/conf/beijing/anh_2_3.html. Βλ. καὶ τὰ ἄρθρα 94 καὶ 95. Τὸ ἄρθρο 94 συνδέει τὴν ἀναπαραγωγικὴ ὑγεία μὲ μιὰ ἱκανοποιητικὴ καὶ ἀκίνδυνη σεξουαλικὴ ζωή, μὲ τὴ δυνατότητα τῆς ἐλεύθερης ἀπόφασης τῆς γυναίκας γιὰ τὸ ἄν, πότε καὶ πόσο συχνὰ θέλει νὰ κάνει χρήση τῆς ἀναπαραγωγικῆς της ἱκανότητας. Καὶ διερωτᾶται κανείς: μήπως ὑπονοεῖται ἐδῶ, νὰ τῆς δοθεῖ ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση μέσω ἐκτρώσεων νὰ ρυθμίζει τὴν ἀναπαραγωγική της ἱκανότητα; Τὸ ἄρθρο 95 προσπαθεῖ νὰ συνδέσει τὰ ἀναπαραγωγικὰ δικαιώματα μὲ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μὲ τὴν ἔννοια –μεταξὺ ἄλλων– τῆς δυνατότητας ἐλεύθερης πρόσβασης ἰδίως νέων ἀνθρώπων στὴν πληροφόρηση σχετικὰ μὲ τὴν ἀναπαραγωγικὴ ὑγεία (δηλ. σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση κατὰ τὸ δυτικὸ πρότυπο) καὶ στὶς διάφορες ὑπηρεσίες (προφανῶς καὶ ὑπηρεσίες ἐκτρώσεων).
7. Βλ. Gabriele Kuby, ὄπ. πάρ., σ. 101. Ἐκείνη παραπέμπει στὸν Dale O’Leary, ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο The Gender Agenda, Lafayette, 1997 περιγράφει μὲ λεπτομέρειες τὶς στρατηγικὲς χειραγώγησης τῆς διάσκεψης ἀπὸ ἀκραῖες φεμινίστριες, βέβαια μὲ τὴν ἀπόλυτη κάλυψη τοῦ ΟΗΕ.
8. http://www.aktion-leben.de/unsere-medien/friday-faxe/2010/ και http://www.aktion-leben.de/unsere-medien/friday-faxe/2009/.
9.http://www.pronews.gr/portal/item.
Λέων Μπράνγκ
Δρ. Θεολογίας
Η Δυτική προσπάθεια να αλωθεί η Ρωσία (2ο μέρος )
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο μόνος κίνδυνος της Ρωσίας
Είναι ένας αυτοεξυπηρετούμενος Δυτικός μύθος το ότι η Ρωσία χρειάζεται ξένα δάνεια. Αυτός ο μύθος κατοχυρώνεται στην νεοφιλελεύθερη οικονομία, που είναι όργανο της Δυτικής εκμετάλλευσης και του ελέγχου των άλλων χωρών. Η πιο επικίνδυνη απειλή της Ρωσίας είναι οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι της χώρας.
Η Ρωσική Κεντρική Τράπεζα έχει πείσει την Ρωσική κυβέρνηση ότι θα ήταν πληθωριστικό να χρηματοδοτήσει τα Ρωσικά έργα ανάπτυξης με την έκδοση πιστωτικών Κεντρικής Τράπεζας. Τα ξένα δάνεια είναι απαραίτητα υποστηρίζει η Κεντρική Τράπεζα.
Κάποιος πρέπει να διδάξει στην Ρωσική Κεντρική Τράπεζα βασικές αρχές της Οικονομίας, πριν η Ρωσία μετατραπεί σε ακόμα ένα Δυτικό υποτελή. Βασικό μάθημα: Όταν η πίστωση της Κεντρικής Τράπεζας χρησιμοποιείται για την χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων, αυξάνει η προσφορά σε ρούβλια, αλλά το ίδιο γίνεται και με τα παραγόμενα από τα έργα. Έτσι, τα αγαθά και οι υπηρεσίες αυξάνονται με την χορήγηση χρήματος. Όταν η Ρωσία δανείζεται σε ξένο νόμισμα από το εξωτερικό, η προσφορά χρήματος αυξάνει επίσης, αλλά το ίδιο κάνει και το εξωτερικό χρέος. Η Ρωσία δεν ξοδεύει τα ξένα νομίσματα για τα έργα, αλλά τα τοποθετεί στα συναλλαγματικά αποθέματά της. Η Κεντρική Τράπεζα εκδίδει το ίδιο ποσό σε ρούβλια για να πληρώσει τους λογαριασμούς των έργων, όπως θα έκανε και στην περίπτωση, που δεν υπήρχε το ξένο δάνειο. Όλο το ξένο δάνειο πηγαίνει στο να χρεώσει την Ρωσία με την καταβολή των τόκων στον ξένο πιστωτή.
Το ξένο κεφάλαιο δεν είναι σημαντικό σε χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα. Αμφότερες είναι απολύτως σε θέση να χρηματοδοτούν την ανάπτυξή τους. Πράγματι, η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής στον κόσμο. Τα ξένα δάνεια είναι σημαντικά μόνο για τις χώρες, που δεν διαθέτουν τους εσωτερικούς πόρους για την ανάπτυξη και πρέπει να αγοράσουν από το εξωτερικό με ξένα νομίσματα την τεχνογνωσία, την τεχνολογία και τις εισαγόμενες πρώτες ύλες, που δεν μπορούν να παράξουν.
Αυτή δεν είναι η περίπτωση της Ρωσίας, που έχει μεγάλα κληροδοτήματα σε πόρους και ένα εμπορικό πλεόνασμα. Στην ανάπτυξη της Κίνας δόθηκε μια ώθηση από Αμερικανικές εταιρείες, που μετέφεραν την παραγωγή τους για την αγορά των ΗΠΑ εκτός των συνόρων, προκειμένου να καρπωθούν την διαφορά στα εργατικά και στα λειτουργικά κόστη.
Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι η Ρωσία χρειάζεται ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να καλύψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Το δημόσιο χρέος της Ρωσίας είναι μόνο το 17% του Ρωσικού ΑΕΠ. Σύμφωνα με τα επίσημα μέτρα, οι ΗΠΑ έχουν χρέος της τάξεως του 104% του Αμερικανικού ΑΕΠ, 6,1 φορές υψηλότερη από ό,τι η Ρωσία. Εάν το ομοσπονδιακό χρέος των ΗΠΑ διαρθρωθεί σε πραγματικούς όρους[1] τότε φθάνει στο 185% του ΑΕΠ.
Σαφώς αν το τεράστιο χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν είναι πρόβλημα, το μικρό χρέος της Ρωσίας δεν είναι καθόλου πρόβλημα.
Το άρθρο του Berke αποτελεί μέρος της προσπάθειας για την εξαπάτηση της Ρωσίας με το να πείσει την Ρωσική κυβέρνηση ότι η ευημερία της εξαρτάται από δυσμενείς γι' αυτήν συμφωνίες με την Δύση. Όσο οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι της Ρωσίας πιστεύουν αυτό, τόσο η απάτη έχει πιθανότητες επιτυχίας!
Μια άλλη ψευδαίσθηση, που επηρεάζει την Ρωσική κυβέρνηση είναι η πεποίθηση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν κεφάλαια. Αυτή η αυταπάτη κόστισε στην Ρωσική κυβέρνηση την μεταβίβαση πάνω από το 20% των εταιρειών πετρελαίου της σε ξένη ιδιοκτησία. Το μόνο πράγμα που πέτυχε η Ρωσία με αυτό το στρατηγικό σφάλμα ήταν να παραδώσει το 20% των κερδών του πετρελαίου της σε ξένα χέρια. Για μια εφάπαξ πληρωμή η Ρωσία έστειλε μακριά το 20% των κερδών της σε πετρέλαιο στο διηνεκές.
Θα επαναλάβουμε όσα έχουμε πει λέγοντας πως η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν είναι οι κυρώσεις, αλλά η ανικανότητα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων της, που έχουν επιμελώς υποστεί πλύση εγκεφάλου προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, πως όλα όσα ανέφεραν οι δύο έμπειροι οικονομικοί επιστήμονες έχουν εφαρμογή όχι μόνο στην Ρωσία, αλλά και στην Πατρίδα μας, που είναι ομοίως αυτάρκης στην παραγωγή και στην κάλυψη όλων των βασικών αναγκών των κατοίκων της.
Θα επαναλάβουμε για ακόμα μία φορά πως τα γεγονότα μπορεί να αλλάζουν, η πραγματικότητα είναι μία: Η επιδίωξη για επιβολή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης των ανθρώπων, η οποία μεθοδεύεται σταδιακά: Αρχικά με το να εξαχρειώνουν τους ανθρώπους πνευματικά και κατόπιν, η οικονομική τους εξαθλίωση είναι μοιραία και αναπόφευκτη. Ήδη, έχουμε λάβει γεύση και των δύο στην Πατρίδα μας!
Όσο δεν το συνειδητοποιούμε αυτό, τόσο γινόμαστε εύκολα θύματα των «αρχόντων του κόσμου τούτου».
Μανώλης Β. Βολουδάκης
[1] tinyurl.com/oerfjuh
Πηγή: Εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" (13/3/20)
Η Δυτική προσπάθεια να αλωθεί η Ρωσία (1ο μέρος )
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο μόνος κίνδυνος της Ρωσίας
Σε πολλούς η πολιτική μας θεώρηση και ανάλυση μπορεί να μην είναι αρεστή επειδή διαφωνούν συντασσόμενοι με τις δυνάμεις εξουσίας, που καταδυναστεύουν όλη την υφήλιο.
Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο, δύο καταξιωμένων οικονομολόγων, Αμερικανών στην καταγωγή, που μας δίνουν μια ενδιαφέρουσα διάσταση στα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην διεθνή πολιτική σκηνή και συγκεκριμένα στον πόλεμο των συμφερόντων, που κρύβεται πίσω από την διαμάχη της Δύσης με την Ρωσία, που έχει κορυφωθεί την τελευταία τετραετία.
O Dr. Paul Craig Roberts διετέλεσε βοηθός υπουργός των Οικονομικών επί της Προεδρίας του Ronald Wilson Reagan και αρχισυντάκτης της Wall Street Journal, ενώ ο Michael Hudson είναι πρώην οικονομολόγος της Wall Street και, κατά τους ειδικούς, ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες της παγκόσμιας οικονομολογίας.
Σας παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο[1] –που έχει τίτλο «Τα Δυτικά συμφέροντα σκοπεύουν να ζαλίσουν την Ρωσία»– των δύο έμπειρων οικονομολόγων στην μετάφρασή μας από το Αγγλικό κείμενο.
Ένα άρθρο[2] του Robert Berke στο "oilprice.com", που αυτοπροσδιορίζεται ως «η νούμερο 1 πηγή για τις ειδήσεις, που αφορούν στο πετρέλαιο και στην Ενέργεια», δείχνει το πώς οι ομάδες συμφερόντων ελέγχουν την έκβαση των γεγονότων από το πώς διαμορφώνουν τις πολιτικές επιλογές.
Το άρθρο του Berke αποκαλύπτει πώς οι ΗΠΑ προτίθενται να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την ηγεμονία τους, σπάζοντας την συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας, καθώς, επίσης, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων του πετρελαίου, που θα οδηγήσουν τελικά στο να χάσουν οι χώρες τον έλεγχο της κυριαρχίας τους, που θα περιέλθει σε ιδιωτικές εταιρείες πετρελαίου οι οποίες συνεργάζονται στενά με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ενώ η προεδρία του Trump έχει πια "ευνουχισθεί" μετά από την αδικαιολόγητη αποδοχή της παραίτησης του στρατηγού Flynn από την θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, αυτό το σενάριο είναι πιθανό να αποτελεί την προσέγγιση του Trump για την "βελτίωση των σχέσεων" με την Ρωσία.
Ο Berke αναφέρει ότι ο Henry Kissinger έχει πουλήσει στον πρόεδρο Trump ένα σχέδιο, βάσει του οποίου θα χρησιμοποιήσει την άρση των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας για να οδηγήσει τον Πρόεδρο Пу́тин μακριά από την Ρωσική συμμαχία με το Ιράν και την Κίνα. Εάν ο Пу́тин πέσει σε αυτήν την παγίδα θα είναι ένα μοιραίο στρατηγικό σφάλμα από όπου η Ρωσία δεν θα μπορέσει να ανακάμψει. Ωστόσο, ο Пу́тин θα πιεστεί να κάνει αυτή την γκάφα.
Μία πίεση στον Пу́тин προέρχεται από τους θιασώτες της Ατλαντικής Ολοκλήρωσης, που έχουν σημαντικές διασυνδέσεις με τη Δύση και θέλουν η Ρωσία να ενσωματωθεί στον Δυτικό κόσμο. Μια άλλη πίεση προέρχεται από την προσβολή, που αποτελούν οι κυρώσεις για τους Ρώσους. Η κατάργηση αυτής της προσβολής έχει γίνει σημαντική για τους Ρώσους παρότι οι κυρώσεις δεν έβλαψαν την Ρωσία.
Συμφωνούμε με τον Πρόεδρο Пу́тин ότι οι κυρώσεις είναι στην πραγματικότητα ένα όφελος για την Ρωσία, δεδομένου ότι την καθοδήγησαν σε αυτάρκεις κατευθύνσεις και στην ανάπτυξη των σχέσεων με την Κίνα και την Ασία. Επιπλέον, η Δύση με τις ηγεμονικές παρορμήσεις της χρησιμοποιεί τις οικονομικές σχέσεις με σκοπό την επιβολή και την κυριαρχία. Το εμπόριο με την Κίνα και την Ασία δεν αποτελεί την ίδια απειλή για την Ρωσική ανεξαρτησία.
Ο Berke λέει ότι μέρος της συμφωνίας, που θα προσφερθεί στον Пу́тин είναι «η αυξημένη πρόσβαση στην τεράστια Ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, η αποκατάσταση της Δυτικής χρηματοδοτικής πίστωσης, η πρόσβαση στην Δυτική τεχνολογία και μια θέση στο τραπέζι της λήψεως των παγκοσμίων αποφάσεων, δηλαδή τα πάντα που χρειάζεται η Ρωσία και θέλει απεγνωσμένα». Το κερασάκι στην τούρτα είναι η επίσημη αναγνώριση της «Κριμαία ως τμήμα της Ρωσίας».
Η Ρωσία μπορεί να τα θέλει όλα αυτά, αλλά είναι ανοησία το ότι χρειάζεται κάτι από αυτά.
Η Κριμαία είναι μέρος της Ρωσίας, όπως ήταν για 300 χρόνια, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Τι θα σήμαινε αν το Μεξικό δεν αναγνώριζε ότι το Texas και η California είναι κομμάτι των ΗΠΑ; Τίποτα.
Η Ευρώπη έχει λιγοστές εναλλακτικές λύσεις για τη Ρωσική ενέργεια.
Η Ρωσία δεν χρειάζεται την Δυτική τεχνολογία. Πράγματι, η στρατιωτική της τεχνολογία είναι ανώτερη από την αντίστοιχη στην Δύση.
Επιπλέον, η Ρωσία σίγουρα δεν χρειάζεται τα Δυτικά δάνεια. Γεγονός είναι πως θα ήταν μια πράξη παραφροσύνης να τα αποδεχθεί.
Μανώλης Β. Βολουδάκης
[1] tinyurl.com/zsyn9fp
[2] Σημ. αρθρογράφου: Το άρθρο του Berke βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: tinyurl.com/rukw9yn
Πηγή: Εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" 6/3/2020
Ενεργοποίηση του άρθρου 78, παράγραφος 3 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Ενεργοποιήθηκε το άρθρο 78, παράγραφος 3 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο δίνει το δικαίωμα στη χώρα μας άμεσης επιστροφής μεταναστών στην Τουρκία, χωρίς να γίνονται δεκτές αιτήσεις ασύλου. Με την ενεργοποίηση του άρθρου η Τουρκία οφείλει να υπαναχωρήσει στην τακτική της μεταφοράς μεταναστών στον Έβρο και τα Μικρασιατικά Παράλια και τη διευκόλυνση της μετάβασής τους σε Ελληνικό έδαφος. Ήδη πολλοί μετανάστες απομακρύνονται από τις περιοχές αυτές ως αποτέλεσμα της ενεργοποίησης από την ΕΕ του άρθρου αυτού (βλ. http://www.sport-fm.gr/article/epikairotita/ti-simainoun-ta-metra-pou-apofasise-to-kusea/4044812). Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα: Γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση δεν ζήτησε την εφαρμογή αυτού του άρθρου νωρίτερα; Γιατί η Κυβέρνηση επέτρεψε την αθρόα εισβολή μεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αναδεικνύοντας ως λύση την επίταξη γης, τη δημιουργία κλειστών δομών φιλοξενίας και την επιβολή των μέτρων αυτών με την αποστολή των ΜΑΤ σε Χίο και Λέσβο, ενώ υπήρχε πολιτικός τρόπος επίλυσης του προβλήματος; Η απάντηση είναι προφανής… Αν και υπάρχουν πολιτικές λύσεις, δυστυχώς δεν υπάρχουν Έλληνες πατριώτες πολιτικοί!!
Το μεταναστευτικό στην εποχή του Κοροναϊού
Με μία πρόχειρη ανάγνωση των γεγονότων, η λοίμωξη από κορωναϊό όχι μόνο σηματοδότησε πρωτοφανείς για τα χρονικά εξελίξεις σε επίπεδο κοινωνικών συμπεριφορών, πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων, αλλά και σε επίπεδο γεωπολιτικής όπως αυτή εκφράζεται τα τελευταία χρόνια μέσα και από το μείζον ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Ας κάνουμε μία σύντομη αναδρομή των πρόσφατων εξελίξεων στο θέμα αυτό.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, παρακολουθήσαμε ομολογουμένως με αγωνία, την απέλπιδα προσπάθεια της Κυβέρνησης να επιβάλλει την κατασκευή νέων κλειστών δομών φύλαξης μεταναστών στη Λέσβο, στη Χίο και στη Σάμο. Οι τοπικές κοινωνίες εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην επίταξη γης και τη δημιουργία κλειστών δομών εμπράκτως εμπόδισαν τα έργα. Η Ελληνική Κυβέρνηση για να «επιβάλλει» δια της βίας το σχέδιό της έστειλε δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα την πρόκληση πρωτοφανών επεισοδίων με αποκορύφωμα την ανταλλαγή πυροβολισμών και τον τραυματισμό περίπου 50 ανδρών των ΜΑΤ από κυνηγητικές καραμπίνες κατοίκων των νησιών. Η Κυβέρνηση υπό τη γενική κατακραυγή αναδιπλώθηκε και απέσυρε τα ΜΑΤ από τα νησιά.
Στο τέλος Φεβρουαρίου, σε μία ακόμα πράξη του μεταναστευτικού δράματος, καταγράφηκε η ενορχηστρωμένη προσπάθεια της Τουρκίας να προωθήσει δια της βίας μετανάστες στην Ελλάδα από την περιοχή του Έβρου. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε το αυτονόητο, ενεργοποιήθηκε το άρθρο 78 παράγραφος 3 της Ε.Ε., έκλεισαν τα σύνορά μας με την Τουρκία και ανεστάλη κάθε υποβολή αιτήσεως ασύλου για 1 μήνα. Σχετικά πρόσφατα ωστόσο, η Ελληνική Κυβέρνηση «υποχρεώθηκε» να αποσύρει την ΠΝΠ με την οποία αποκλείονταν οι συλληφθέντες λαθροεισβολείς, από τη δυνατότητα υποβολής αίτησης ασύλου και παρέμεναν υπό κράτηση μέχρι να απελαθούν στις χώρες τους. Αντί να επεκταθεί το μέτρο αυτό, της κοινής λογικής, επ’ αόριστον, πράγμα που ζήτησε και ο Περιφερειάρχης Β. Αιγαίου κ. Μουτζούρης, η Κυβέρνηση – υπό την «πίεση» της Ε.Ε. και με τη δικαιολογία της «επιστροφής στην κανονικότητα» – απέσυρε την εν λόγω ΠΝΠ, δίνοντας ξανά το πράσινο φως για νέες αφίξεις από την Τουρκία. Ας σημειωθεί ότι μετά την προσπάθεια εισβολής από τον Έβρο, ανακοινώθηκε ότι η Ε.Ε. θα ενισχύσει την Ελλάδα με 700εκ. €. Τελικά διευκρινίστηκε ότι τα 190εκ. € θα στηρίξουν τους μετανάστες και τις δομές υποδοχής… Το ενδιαφέρον δε των Ευρωπαίων είναι πράγματι «συγκινητικό», αν αναλογιστούμε, ότι ενώ στην Ελλάδα διαμένουν περισσότεροι από 5000 ανήλικοι μετανάστες, το Λουξεμβούργο θα δεχθεί όλους και όλους 12 και η Ελβετία άλλους 20!
Και η απίστευτα ενδοτική πολιτική στο μεταναστευτικό της Ελληνική Κυβέρνησης δεν σταματά εδώ. Με απόφασή της τον Μάρτιο του 2020, έκανε αποδεχτή τη μεταφορά στην Κρήτη, όσων μεταναστών περισυλλέγονται από τα πλοία της πολυεθνικής δύναμης, που επιτηρούν το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη. Ωστόσο, με αυτή την απόφαση-γκάφα της Κυβέρνησής μας, δημιουργήθηκε ένας ελκυστικός τόπος προορισμού -η όμορφη Κρήτη- για τους Αφρικανούς μετανάστες! Ας σημειωθεί ότι η απάντηση τόσο της Ιταλίας όσο και της Μάλτας σε ανάλογη πρόταση για μεταφορά μεταναστών στο έδαφός τους ήταν αρνητική!
Και ερχόμαστε στο αποκορύφωμα. Στις 16 Μαρτίου του 2020, η Ελληνική Κυβέρνηση επέβαλλε γενικό lock down λόγω του κορωναϊού. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να καλλιεργηθεί κλίμα πανικού μεταφέροντας με δραματικό τρόπο στις τηλεοπτικές οθόνες, τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο την απειλή του θανάτου και πιθανής εκατόμβης θυμάτων και επικρότησαν τα υπερβολικά έως ακραία περιοριστικά μέτρα. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε τον υποχρεωτικό εγκλεισμό των ανθρώπων στα σπίτια τους, για να εφαρμόσει την πολιτική της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό, την εγκατάσταση δηλαδή μεταναστών στην Ελληνική ενδοχώρα, αντίθετα με τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Έτσι, στη διάρκεια της καραντίνας μεταφέρθηκαν χιλιάδες παράνομοι μετανάστες, χωρίς την παραμικρή υγειονομική προφύλαξη σε hot spots σε όλη τη Χώρα, δίχως να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης από κανένα Έλληνα πολίτη.
Είναι φανερό ότι η κατ’ επίφασιν Ελληνική Κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη, είναι απλά εντολοδόχοι αλλότριων κέντρων και συμφερόντων και έχουν αποδεχθεί για την Πατρίδα μας το ρόλο της αποθήκης ανθρώπινων ψυχών, ακόμα και κατά την περίοδο υγειονομικών κρίσεων. Οι συνέπειες αναμένονται οδυνηρές με την αλλοίωση πληθυσμού και τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής που εξακολουθεί με αμείωτη ένταση να επιχειρείται, με τη δημιουργία μουσουλμανικών θυλάκων σε όλη την Ελληνική επικράτεια, ιδιαίτερα δε σε ακριτικές περιοχές.
Μιχαήλ Ε. Ηλιάδης
Συνδιοικητής της Πολιτικής Παράταξης ΚΟΙΝΩΝΙΑ